The One That Got Away

In your life, you’ll make note of a lot of people. Ones with whom you shared something special, ones who will always mean something. There’s the one you first kissed, the one you first loved, the one you lost your virginity to, the one you put on a pedestal, the one you’re with …and the one that got away.

Who is the one that got away?

I guess it’s that person with who everything was great, everything was perfect, but the timing was just wrong. There was no fault in the person, there was no flaw in the chemistry, but the cards just didn’t fall the right way, I suppose. I believe in the fact that ending up with someone, finding a long time partner that is, does not lie merely in the other person. I can actually argue that an equal part, or maybe even the greater part, has to do with the matter of timing.

It has to do with you being ready to settle down and commit to someone in a way that goes beyond the little niceties of giddy romance. How often have you gone through it without even realizing it? When you’re not ready to commit in that mature manner, it doesn’t matter who you’re with, it just doesn’t work. Small problems become big; inconsequential become deal breakers simply because you’re not ready and it shows. It’s not that you and the person you’re with are no good; it’s just that it’s not yet right, and little things become the flashpoint of that fact.

Then one day you’re ready. You really are. And when this happens you’ll be ready to settle down with someone. He or she may not be perfect, they might not be the brightest star of romance to ever have burned in your life, but it’ll work because you’re ready. It’ll work because it’s the right time and you’ll make it work. And it’ll make sense, it really will. The day comes when you’re finally making sense of things, and you find yourself to be a different person. Things are different, your approach is different, you finally understand who you are and what you want and you’ve become ready because the time has truly arrived. And mind you, there’s no telling when this day will come.

Hopefully you’re single… but you could be in a long-term relationship, you could be married with three kids, it doesn’t matter. All you know is that you’ve changed, and for some reason, the one that got away, is the first person you think about. You’ll think about them because you’ll wonder, "What if they were here today?" You’ll wonder, "What if we were together now, with me as I am and not as I was?"

That’s what the one that got away is. The biggest "What if?" you’ll have in your life.

If you’re married, you’ll just have to accept the fact that the one that got away, got away. Believe me, no matter how fairy tale you think your marriage is, this can happen to the best of us. But hopefully you’re mature enough to realize that if you’re already with the one you’re with, that this is just another test of your commitment, one which will just strengthen your marriage when you get past it. Sure, you’ll think about him/her every so often, but it’s alright.

It’s never nice to live with a "might have been," but it happens.

Maybe the one that got away is the one who’s already married. In which case it’s the same thing. You just have to accept and know that your memories of that person will probably bring a nice little smile to your lips in the future when you’re old and gray and reminiscing.

But if neither of that is the case, then it’s different.

What do you do if it’s not yet too late?

Simple… find him, find her. Because the very existence of a "one that got away" means that you’ll always wonder, what if you got that one? Ask him out to coffee; ask her out to a movie, it doesn’t matter if you’ve dropped in from out of nowhere. You’d be surprised, you just might be "the one that got away" as well for the person who is your "the one that got away." You might drop in from out of nowhere and it won’t make a difference.

If the timing is finally right, it’ll all just fall into place somehow. And it would be a great feeling, if in the end, you’d be able to say to someone, "Hey you, you’re the one that almost got away."

Source : The Manila Times

By: Mark Macapagal

F*cked UP!

Huwebes.

Masayang nagkape

kasama sina Pentagon, Heptagon, at Octagon.

Owkay ako na Nonagon. Tss.

Naglamay kakalaro ng monopoly

habang shuma-shot ng redhorse!

kaso olats is mee! haha

Maaga pa lang broke na ako!

Oh well.

Biernes.

Nakakapagod na shopping spree.

Sabado.

Inumpisahan ng maagang pag iinarte ni Kitt sa mga

hanashes niya na ewan ko ba bakit pa natin

kailangan pagtalunan.

Pointless chong. Pointless.

--------------------------------------------

Sinundan ni Moe ng mga tanongers na

parang wala ng bukas.

Hindi ko nga ba sinabi na kasabay ng

paglipat ko ng kompanya ang

panibagong kontrata. Malamang di ba.

Sa'yo pa nga mismo nangggaling ang

mga salitang yun.

At akala ko alam mo na rin ang ibig sabihin nun.

Ngayon sasabihin mo saken

Malabo. Mahirap.

Sinabi ko sayo pumunta ka dito.

Sinabi mo pa rin

Malabo. Mahirap.

Ngayon sabihin mo saken

saan ako lulugar sa'yo!

Hanggang ngayon

habang kasalukuyan kong kinu-kumbinsi

sarili ko na ayus lang ako.

At pinipilit na maglabas ng sama ng loob

sa blog kong ito.

Pinipilit kong makitawa at makipagbiruan

sa pagreresign ni kambal ngayong araw na ito.

Pinipilit ko rin intindihin ang mga sinabi MO!

Dalawa lang naman ibig sabihin di ba:

Ayaw O Gusto.

Ni minsan hindi kita pinilit.

Sabi mo steady lang di ba?

Tapos ngayong steady lang ako....

Ano na naman to???

Hindi ko naiintindihan kung bakit hindi mo

naintindihan.

Kailangan kita dito.

Ngayong nabubuo na ang mga pangarap ko.

Gusto ko ikaw katabi ko.

Kailangan kita dito.

Nalimutan ko rin bang sabihin yun sa'yo?!

Hindi siguro.

Boar ako. Ay hinde, Panda pala...

Huwaaaaaa!!!! Ayown gusto ko lang magsisigaw dahil ako'y nababato. Wala akong magawa. Nababato na ko sa kakagawa ng 3d ng mga bagay bagay tulad ng shoe rack, kabinet, mesa, and the likes. Haha. Yung mga tipong di naman kelangan gawan ng 3d e kelangan pang gawan para lang sa mga engot na panang karpinterow na di marunong magbasa ng planow. Haha Owkay tama na rants. Ayoko na magreklamo. At oo napaka walang kwenta ng nisasabe ko dito eh pake mo ba! Huwaaaaaa!!! Yung tipong walang patutunguhan ang sinusulat ko! hoho.

May gusto kase akong gawin... kaso di ko magawa...

kase mahirap gawin yun ng mag isa! Huwahahaha!

Okay taena ka tuts umayus ka. Teka seryoso na.

Titigil na ko kakasigaw siyet. :|

Gusto kong tumugtog.

Gusto kong kumalabit ulit ng baho.

Bow.

Pag ako lang nagkaroon ng limpak limpak na pera talaga bibilhin ko yang takteng Gibson Thunderbird IV na yan para di na ko hihingi ke Papa Santa ng kahit anong geps for all occasions. Tas bibili akong kabandang robots para isang kalabit ko lang *bubukaka na* eeeste magjajam na. Tas bibile akong studios. Take note may S ibig sabihin plural ibig sabihin marame! Mga dalawa! haha. Yung kumpleto sa gadgets, amps, at effects. Tas bibilhin ko royalties ng mga trip kong kanta at ilalagay ko sa isang album! Tapos nun di na ako gagawa ng album kase mas trip kong maging one hit wonder! haha. Tas bibilhin ko araneta coliseum at magkokonsert kame nung mga kabanda kong robots every other day! haha. For Free! :))

Ona. nababaliw na ko shet.

nangangati kasi yung kamay ko.

namiss ko lang naman eh. huhu :((

[music] Swim // Jack's Mannequin

I was cleaning my bag last night when I found this letter my mom wrote me for my birthday last year…Actually it was one of the surprises my friends gave me that day…It's been there for almost eleven months so i wanna keep it here kase sira sira na rin yung papel! Haha [:

I superkaduper miss her now...

My dearest baby,

Today is your Big Day!! I am at once so very happy to have you in my life and of how you become. Today you turn 25. I’m watching you staring on new paths, challenging boundaries, exploring a new independence, yet needing to stay close at home. Your passion and creativity, your love of music and your imagination…All make up the beautiful child that you were and the young woman that you are now.

Life teaches us many lessons, and some are more difficult than others. It is all part of the journey and a process. Sometimes life is not fair and sometimes it’s difficult. Sometimes you hurt and things happen, you have no control over it. Loved ones will even disappoint you, even me.

Today, as you start yet another journey, you are learning to live up to your fullest potential. You are learning to pick yourself up when you fall. You are learning to accept your strengths and weaknesses and do something about them.

Listen to your life lessons, move on, move forward and embrace your gifts and talents. I will be here to help you, to guide you, and most of all to love you. I cannot protect you from every hurdle along the way but I can and I will be by your side, wipe your tears and help lift you up whenever you fall.

There are so many more words that I can say but I won’t today. Know that you will always be my little girl. You may not fit in my lap anymore, but you still fill my heart.

I am so proud of you. You are a beautiful woman of God. I love you more than you’ll ever know…And I pray that our Good Lord grant the desires of your heart. Happy Birthday My Baby!

Love,

Mom

Free ride. Free man.

Hindi ko pa nasubukan ang mag-skate. At sa totoo lang frustration ko yun pero hanggang sa paglalaro ko na lang yata ng Ps at panonood sa extreme sports channel magagawa yun. Bilib ako sa matatapang na nilalang na nakakapag-skate. Lalo kapag babae. Sobrang tapang lang di ba chong!

Naaliw ako pag nanood ng mga taong nagse-skate.

Natutuwa kasi ako kapag nakikita ko yung skater na nakasakay sa skateboard [malamang di ba haha] ibig kong sabihin yung tamang nakasakay lang siya dun...umiikot yung apat na gulong tas kinokontrol niya lang yung takbo, preno pag kailangan, babagalan at bibilisan. Nakakabilib kapag gumagawa sila ng tricks kase minsan parang buwis buhay na di ba pero sige paren.

Nakakatuwa panoorin kapag nasa loob sila ng pipe parang di sila nahihilo. At nakakatuwa kapag nakatapos sila ng isang perpektong ride sabay taas ng dalawang kamay hawak ang skateboard kasabay ng palakpakan ng maraming taong nanonood, tulad ko.

Pero naisip ko rin kanina habang

ginagawa ang mga taong stick na yan... na sa bawat takbo ng skateboard sa ramp, sa bawat grind nito sa rails, at sa bawat ikot nila sa pipe eh

malamang na makailang beses na rin sila nadapa, nasubsob sa aspalto, nabalian ng buto, at natakot na muling sumakay sa skateboard.

Sakit yun no. Pero akalain mong marami pa rin silang patuloy na sumasakay sa kapirasong kahoy na yan na may apat na gulong.

Masaya na kong makanood ng mga taong nakasakay sa skateboard.

Nararamdaman ko kasi ang buhay sa kanila.

Nadadapa pero tumatayo.

Natatakot pero sumusubok muli.

Gawin ang mga bagay na nakapagpapasaya sakin.

At maging malaya... [:

i love you

not just because of...

BUT inspite of...

never been better :)) |headspin| :P

I'm not okay. I promise.

Funny it is… when it’s not funny anymore… When I thought all the blur would then fade away. But still I can see haze. When the future opens up in front me

and suddenly reality felt surreal. And when all I wanted was just a mere chance – that one more time to be with him. But it suddenly felt impossible, again.

Look how FUNNY this can be.

When I’ve been feeling the extremity of emotions these past few days – I am happy with the new work that I will be starting with next month!

But after being overwhelmed with it, it just sank in to me yesterday that along with it is the veracity that I’ll be staying here longer than I expected.

Yea, Funny in the most sarcastic way of saying it along with the tears I never wanted to shed but then again… I have to.

Everyday I have these recurring thoughts in my mind.

Sometimes I want to burn them in the bin so they will become ashes or whatever and they will just wane in the surface.

Things that I’ve been carrying around for a year and a half now. Everyday… and every night. Regrets that I cannot take back.

Regrets that I could have spent that time with him for awhile. Even that one night when he asked me to go out with him for dinner.

But I chose not to.

Guess that was my chance after all but then I blew it.

The if only’s and the what if’s are all that I have now.

It’s uncanny and I don’t want them anymore! I hope it will be enough.

And it will be over… soon.

I wish time flies by faster now.

And I am wishing that with all the faith in my heart . . .

<< << REWIND.

Ehem, sorry naman busy eh! Been up to something eh basta kwento ko sayo sa susunod! hihi

Anyways, eto nga pala nanyare nung Giothon! Ayus!

Proud Maging Pinoy!

TS Represent!

One Love!

Yown ang timsong na sa orihinal na bersyon eh Japan, Japan. Pero dahil marami nang mga Pilipino sa iba't ibang panig ng mundo nagkaroon na ng variations.

Puede rin naman maging Norway, Norway Sagot sa kahirapan! haha

Or puede rin Tate, Tate! Or Milan, Milan! haha

Depende eh, gusto ko nga sana Czechoslovakia eh...

Kaso effort! haha

[Photo credits : She Alcordo // Ronald Gelacio]

<< <<

PS. Chong, balitaan kita!

Wish me all the luck in this Universe! [:

Walang titulo. Wala.

And so just now it made a lot of sense! Parang gusto ko lang dugtungan ang nakaraang naisulat ko.. Ang galing lang isipin na everything is falling into the right place… Parang after ng mga hasel na dumating nung nakaraang mga araw isang bultuhan naman binigay ang Happiness.

Thank God for that! [:

Sa mga hindi nakakaalam, isa po akong Puga [kasama ni kambal] sa huling trabaho ko bilang Design Officer sa SM Engineering Division jan sa corporate office sa harap ng Mall of Asia. Puga, ibig sabihin takas kumbaga sa mga preso sa bilibid. In short, AWOL-era. Pitong buwan din ang nilagi ko doon. Mahirap ang trabaho sa Sm as in, dumating sa punto na wala na akong buhay bukod sa trabaho. At bukod sa mahirap ang trabaho masasabi ko rin na bulok ang sistema doon sa loob – oo, mahirap isiping napakalaking korporasyon at sandamakmak na malls ang ginagawa namin taon taon pero ganon talaga eh. Yun ang nakita at naranasan ko. Kaya siguro, ganun na lang din kabilis na naisipan ko at ni kambal na umalis na ng bansa.

Di ko alam, siguro nga dahil nakakasawa na kapag paulit ulit na lang ang ginagawa sa araw araw kaya ganon. Pero, di naman lahat sa Sm e nakakaurat at nakakaumay. Siempre isa sa pinakamagandang bagay na nakuha ko sa kompanyang yun ay ang Pakikipag-kaibigan! Naging iba kasi ang samahan namin nun lalo sa grupo namin sa Design 5. Yung tipong yung ma-aangas dati, natuto makisama. Tas yung mga mahiyain, naging praning na rin tulad namin! Haha Parang lahat nag gel lang bigla… damayan sa inis sa amo, sa project, sa supplier, sa kapwa DO, sabay sabay na puyatan, wokaton sa kahabaan ng corp para makarating ng MOA, kumain ng pansit at sandwich, yosihan sa breaktime, utakan sa papel, laglagan, issue-han, partey-han! Haha At sa totoo lang, kahit gaano kahirap ang trabaho noon naging masaya parin ako dahil alam ko marami akong karamay at hindi ako nag iisa.

Pero, dumating ang oras na kinailangan at pinili kong umalis. Lumayo. At oo alam kong naging madaya ako sa puntong yon. Yung tipong aalis na lang bigla. Nakakainis. Nakakalungkot. Madaya nga ako sa oras na yun! At aminado ako.

Siguro nga, mahirap din na sa loob ng pitong buwan, sa trabaho at sa kanila na lang din halos umikot ang mundo ko. Pero anong magagawa ko kung mas pinili ko na sunggaban ang opportunidad na inihahain na sa harapan ko – na alam kong kung hindi ko pagbibigyan ang sarili ko ay maari ko lang pagsisihan sa huli at pagtakhan kung anu man ang dapat mangyayari. Nagawa namin magpaalam sa lahat ng kagrupo noon. Puera lang sa isang tao, ang pinaka malapit at pinakamalambing na DO na nakasama namin. Alam kong hindi naging sapat na kausapin ko lang siya sa telepono nung madaling araw bago ako umalis. Nag sorry at humingi ng paumanhin at pang unawa. Pero, walang nangyari. Naging mailap na siya simula noon. Walang sulat ko ang nasagot hanggang nag desisyon na ako na tama na. Tutal nasabi ko na lahat ng gusto kong sabihin maganda pang hintayin na lang na maging maayos siya at siguro kasabay noon ay magiging maayos na rin ang lahat. Tuloy lang buhay at maraming nangyare. Maraming nagbago, dito at doon na rin sa pinas at sa sm.

Kanina, matapos ang halos isang taon at tatlong buwan ay nagkausap na ulit kame! Kaibigan na nya ulit kame [: hehe Ansaya ko kanina nung sinabe nya na hindi pa daw nya natatapos ang letter na ginagawa nya para samin ni Nic. Para saken, wala na yun. Kahit wala na eksplanasyon kung bakit siya nagkaganun at naintindihan ko nay un matagal na. Kahit di na maging tulad ng dati ayus lang!

Forgiveness is never easy, bitterness is easy, hatred is easy, but forgiveness that’s a tough one. Sometimes people say things they don’t mean, or do things they can’t take back; sometimes we do things we can’t take back, so we fear ourselves and start the pain. We’ll all figure something.

And so.. it figures! [:

Ang saya ko na naman sana walang kapalit!

In this school, You are LOVED!

Ang pamosong karatula na nakasabit sa harapan ng paaralang kinalakhan ko.

Whew, lalim nun ah!

Heyniweys…

Naalala ko lang kase kanina habang kausap ko yung kaibigan ko. Pinaalala nya kase sakin na fiesta ngayon sa Cardona at Araw ni Kiko naman nung 4^th. At chong, hindi ko nakakalimutan yun dahil sa loob ng labing dalawang taon na nag aral ako sa Sf eh parte na ng sistema ko ang field demo, paggawa ng props, banderitas, pag nuod ng konsierto at serenata, pag takas papuntang perya para mag color game at sumakay sa oktupus, umuwing basa galing sa pagoda, mag istrol, mag shopping sa sidera, makipag-swap ng handa at himagas, at siempre you know the drill… Fiesta yun eh! Di na mawawala yun! Haha

At siempre eto na naman ako. Oo eto na naman ako. Nag iisip. Na-iinggit. Naghahangad pero walang magawa. Naalala ko lang ang mga taong naging parte na ng halos kalahati o higit pa ng buhay ko ngayon. Mga taong naging malaking bahagi ng kung sino man ako ngayon. Nakakabilib lang isiping magkakaibigan pa rin tayong lahat! Pero, mas nakakabilib lang isipin na kung anu man ang napagdaanan natin dati, sa huli tayo-tayo paren ang magkakasama [oo kahit nasa malayo ako]! Biruin mo date pinag aawayan lang natin yung mga simpleng laruan hanggang sa naging away sa relasyon, bisyo, at kung anu anu pa… Masarap lang isipin na lahat yun naayus na ngayon. At dahil doon, lalong tumaas ang paghanga at respeto ko sa inyo!

Kung may isang bagay na natutunan ako, yun ay ang kahalagahan ng pagpapatawad. Hindi madali. Pero natutunan ko na habang lumalagi sa puso at isip ng isang tao ang galit at poot hindi ka magiging masaya. At napatunayan ko yon. Kaya nakakatuwa lang isipin na unti-unti ay nagiging maayus na ang lahat. Siguro nga tama ang sinasabi nilang “hindi na tayo bumabata eh”. Pero, wala naman sa edad yun di ba – nasa tamang oras at panahon at kahandaan. Masaya na ako ngayon. At alam ko na malaking bagay doon na nakapagpatawad ako at nakahingi ng patawad… lalo na sa mga kaibigan ko na hindi ko man lang nagawang magpaalam nung umalis ako at mga kaibigan na sumama ang loob sa ginawa ko....

Labo ko ba? Kanina fiesta pinagsasabe ko dito tas napunta sa pagpapatawad. Anyare? Hehe Wala naman... sobrang naalala ko lang yung mga barkada ko sa simula’t sapul – mga kababata kumbaga. Mga nakasabay ko na lumaki at mas lumalaki pa. Hehe Sarap lang ipagmalaki kung san ako nagmula! At tulad ng lagi kong sinasabe sa kanila, iba parin sila – na kahit sino pang nilalang sa mundo ang makilala ko, hinding hindi ko sila maipagpapalit. Walang katulad. Dahil kung hindi dahil sa kanila, hindi ako si 2ts na humaharap at patuloy pang haharap sa ibang tao at sa iyo! Kung sino man ako ngayon, yun ay dahil nakilala ko ang pinakamabubuting tao, at Kayo yun!

Salamat sa paaralang kinalakhan namin.

At oo naalala ko at patuloy kong aalalahanin, Hindi mo lang kame minahal, tinuruan mo kameng

Magmahal at para sakin yun ang mahalaga!

La la la love! [:

I see myself in you

when I couldn’t even see mine….

When the going gets tough. The tough gets going bananas!

Usapang hasel. Korek di na naubos. Tila ba hindi matunawan ang mga hasel na yan sa buhay kaya tawanan na lang! Bwahaha. Excited pa naman kame na maghalungkat ng mga lumang damit para maipadala sa Pinas. At sinasabe ko na nga ba eh, Bawal ang maexcite kase kaakibat nun ang hasel at depende sa trip ni hasel yan – puedeng di matuloi o kaya ay maudlot, puede rin sakto bigla na lang may magbabak awt, o kaya naman may magiinarte, at kung anu anu pang dahilan para ikalungkot mo. Ay “ko” pala.

Habang humuhupa ang bagyong Ondoy sa Pinas, sakto, na-baladiya ang nirerentahan naming Villa. Huwaw. Kahit di na bago samen ang ganung eksena nakakapanlumo pa rin! Lilipat na naman ng bahay. Gastos na naman. Pagod at puyat. Pero, hindi na kame nagpatumpik-tumpik pa! Humanap na agad kame ng bagong Villa nung gabing yon. At Voila, meron na kaso hindi pa kame makakalipat gang a-kwatro. Kaya…

Pansamantagal, makikituloy muna kame sa aming itinuturing na Resthouse sa Dubai Marina! Bale, pangatlong araw na namin ngaun doon. At lalo ko namiss ang bahay namin dahil pinili kong sa couch matulog. At salamat sa mabubuting kaibigan! Salamat Lola Ching and Kuya Dru! [:

Unti-unti na rin kame nag aayos sa lumang bahay na lalayasan namin. We are on paking mode! Haha Pak dito pak doon, kahon eberiwer! Paking sa piling ng kandila at mainit na kwarto dahil wala na ngang kuryente di ba. Kelangan maiayos na yung mga gamit namin para sa paglipat. Kaya bring yer paker fez on! Ha ha!

Ano gusto mo pa? Dame pa akong baong kahaselan dito! Gaya ng pagbabyahe ni Jem tuwing umaga dahil sobrang layo na kung mula Marina ay susunduin pa namin siya. Abay malas na lang din siguro na nagkataon kailangan na mapalitan si Teuto [pronounced as Toyto] – ang chedeng na naghahatid at nagsusundo samin sa araw araw. Kaya mantakin mo, wala na bahay, wala pang transpo. E wala na ren kame pera! Ampani mo lang!!! Ha ha!

Pero, mabait pa rin naman ang tadhana at hindi hinayaang mawalan kame ng pag asang makaahon sa lusak! [siyeeet] Haha Pinainit man ng chedeng isyu ang ulo ni Pop, ayus na rin dahil napalitan si Teuto ng brand new Mitsi! Ayus kahit rent a car lang yan ang mahalaga amoy bago! Ha ha!

Napansin ko ren na magaling tumayming yang si hasel. Bago pa man kame mabaladiya, sira si washing machine at hindi pa ako nakakapag laba mula nung sang linggo. Kaya masaklap isiping nakikilaba pa ako kina Ching! At mas masaklap lang isiping kada lilipat kame ng bahay ay ganito ang senaryo sa labada! Napakahusay talaga ng tayming mo men! Yehey.

Mahigit isang linggo na akong hindi nakakatakbo kaya masakit na naman ang likod ko. At magiisang linggo na rin akong on fastfood mode! Hasel pa kase kung magluluto pa kame di gaya ng isang tawag lang may pagkain na! Ayus, antipid naten!!! Ha ha!

Idagdag na natin na wala pa kaming sahod. Sabagay, walang bago dyan. I-popcorn na lang natin yan habang dumadagsa ang mga rush na proyekto!!!! Ha ha! Tapos parang namimikon lang, ira-rush mo lahat-lahat ayun pala cancelled yung proyekto! Ha ha x millions!

Ano sawa ka na ba sa mga hasel sa buhay mo? Ayus lang, Oktoberfest na eh!

Krimas song na trip ni Jem dito!

Hasel oh! Ha ha! (soocafez)

Naghihikahos na. Nalunod pa.

Kung puede ko lang bilhin ang bawat patak ng ulan kahapon sa Pilipinas ginawa ko na para makaranas naman ako ng ulan sa disyerto. Kung puede lang palawakin ang dam hanggang gitnang silangan ginawa ko na para umagos ang bahang umaapaw na. At kung puede lang ilipat ang matinding sikat ng araw dito ginawa ko na para naman maibsan ang lamig ng basang damit at katawan ng mga kabayan na umakyat na sa bubungan ng mga bahay nila. At kung puede lang lumipad at suungin ang bagyo ginawa ko na.

Mahirap mapraning. At kamakailan lang ipinagbawal ko na sa sarili ko ang maya’t mayang pagtawag sa Pilipinas, Sa pamilya ko. Ayoko na tortahin ang sarili ko sa bawat pakiramdam na ibaba ang telepono at sasabihin kong: Ba-bye na ingat kayo, Love u chong. Love u Dad. Pakiramdam ko kase lalo ko lang pinapahirapan ang sarili ko. Pero gaya ng lahat ng rules siempre may exemption. At kahapon yon.

Kasabay ng umaapaw na baha, umaapaw rin ang pag aalala ko. Pagaalala ko sa mga kapatid ko na nasa Mandaluyong - na ni-hindi ko alam kung magkakasama ba sila sa bahay nung mga oras na yon. Nagaalala ako kung andun ba si Maxx sa bahay o baka nasa opisina pa. Kung pinasok na rin ba ng baha ang apartment. May stock bang grocery dun. Kumain na kaya sila. Asan si dad? Nasa kaingin pa ba siya o nasa bahay lang. May pagkain ba siya dun kase magisa lang siya. At yung kaibigan kong pauwi galing Bicol stranded pa rin ba. Si Moe may sakit pa...

Naubos ang load ko na si Kuya lang ang natawagan ko. Kaya nung narinig kong sinabi niya na 1.) ayus lang kame, 2.) andito kame lahat sa bahay 3.) baha na pero ayus lang… toooooot. Naputol na ang linya. Nag-isip naman ako ng paraan kung paano ko makontak si Dad. Nakisuyo na rin ako sa kaibigan ko kung sakaling madaan siya ng bahay. Hanggang sa maisip kong tawagan yung kapitbahay namin. Sobrang lumuwag ang pakiramdam ko na nakausap ko na si Ate Guia kaya nagbilin na rin ako. At ang magaling kong tatay, ayun nasa pinakamamahal nyang lupain sa bundok ng tralala. Naibsan lalo ang pag aalala ko nung makausap ko yung dalawang batang makukulit! At lalo ko sila namiss. Here we go again. . . .

Sana kasabay ng paghupa ng baha at ulan sa Pilipinas, at kasabay naman ng unti-unting pag lamig ng klima dito sa Dubai, maging panatag ang kalooban ko ngayon at sa mga susunod pang araw na ilalagi kong malayo sa pamilya at mga kaibigan ko. Isinuko ko na lahat Sa’yo, nawa’y mapagbuklod-buklod mo kame ng pagmamahal mo…

Comfort in Your Strangeness

by Cynthia Alexander

Woke up this morning

I was staring at the ceiling

Cracks and roadmaps and landscapes and highways

I have seen

I have been

To places far and deep in my mind

Only to find

Comfort in Your Strangeness

Ps: Gobyerno, masdan mo... Ibangon mo at patunayan mo!