[music] Swim // Jack's Mannequin

I was cleaning my bag last night when I found this letter my mom wrote me for my birthday last year…Actually it was one of the surprises my friends gave me that day…It's been there for almost eleven months so i wanna keep it here kase sira sira na rin yung papel! Haha [:

I superkaduper miss her now...

My dearest baby,

Today is your Big Day!! I am at once so very happy to have you in my life and of how you become. Today you turn 25. I’m watching you staring on new paths, challenging boundaries, exploring a new independence, yet needing to stay close at home. Your passion and creativity, your love of music and your imagination…All make up the beautiful child that you were and the young woman that you are now.

Life teaches us many lessons, and some are more difficult than others. It is all part of the journey and a process. Sometimes life is not fair and sometimes it’s difficult. Sometimes you hurt and things happen, you have no control over it. Loved ones will even disappoint you, even me.

Today, as you start yet another journey, you are learning to live up to your fullest potential. You are learning to pick yourself up when you fall. You are learning to accept your strengths and weaknesses and do something about them.

Listen to your life lessons, move on, move forward and embrace your gifts and talents. I will be here to help you, to guide you, and most of all to love you. I cannot protect you from every hurdle along the way but I can and I will be by your side, wipe your tears and help lift you up whenever you fall.

There are so many more words that I can say but I won’t today. Know that you will always be my little girl. You may not fit in my lap anymore, but you still fill my heart.

I am so proud of you. You are a beautiful woman of God. I love you more than you’ll ever know…And I pray that our Good Lord grant the desires of your heart. Happy Birthday My Baby!

Love,

Mom

Free ride. Free man.

Hindi ko pa nasubukan ang mag-skate. At sa totoo lang frustration ko yun pero hanggang sa paglalaro ko na lang yata ng Ps at panonood sa extreme sports channel magagawa yun. Bilib ako sa matatapang na nilalang na nakakapag-skate. Lalo kapag babae. Sobrang tapang lang di ba chong!

Naaliw ako pag nanood ng mga taong nagse-skate.

Natutuwa kasi ako kapag nakikita ko yung skater na nakasakay sa skateboard [malamang di ba haha] ibig kong sabihin yung tamang nakasakay lang siya dun...umiikot yung apat na gulong tas kinokontrol niya lang yung takbo, preno pag kailangan, babagalan at bibilisan. Nakakabilib kapag gumagawa sila ng tricks kase minsan parang buwis buhay na di ba pero sige paren.

Nakakatuwa panoorin kapag nasa loob sila ng pipe parang di sila nahihilo. At nakakatuwa kapag nakatapos sila ng isang perpektong ride sabay taas ng dalawang kamay hawak ang skateboard kasabay ng palakpakan ng maraming taong nanonood, tulad ko.

Pero naisip ko rin kanina habang

ginagawa ang mga taong stick na yan... na sa bawat takbo ng skateboard sa ramp, sa bawat grind nito sa rails, at sa bawat ikot nila sa pipe eh

malamang na makailang beses na rin sila nadapa, nasubsob sa aspalto, nabalian ng buto, at natakot na muling sumakay sa skateboard.

Sakit yun no. Pero akalain mong marami pa rin silang patuloy na sumasakay sa kapirasong kahoy na yan na may apat na gulong.

Masaya na kong makanood ng mga taong nakasakay sa skateboard.

Nararamdaman ko kasi ang buhay sa kanila.

Nadadapa pero tumatayo.

Natatakot pero sumusubok muli.

Gawin ang mga bagay na nakapagpapasaya sakin.

At maging malaya... [:

i love you

not just because of...

BUT inspite of...

never been better :)) |headspin| :P

I'm not okay. I promise.

Funny it is… when it’s not funny anymore… When I thought all the blur would then fade away. But still I can see haze. When the future opens up in front me

and suddenly reality felt surreal. And when all I wanted was just a mere chance – that one more time to be with him. But it suddenly felt impossible, again.

Look how FUNNY this can be.

When I’ve been feeling the extremity of emotions these past few days – I am happy with the new work that I will be starting with next month!

But after being overwhelmed with it, it just sank in to me yesterday that along with it is the veracity that I’ll be staying here longer than I expected.

Yea, Funny in the most sarcastic way of saying it along with the tears I never wanted to shed but then again… I have to.

Everyday I have these recurring thoughts in my mind.

Sometimes I want to burn them in the bin so they will become ashes or whatever and they will just wane in the surface.

Things that I’ve been carrying around for a year and a half now. Everyday… and every night. Regrets that I cannot take back.

Regrets that I could have spent that time with him for awhile. Even that one night when he asked me to go out with him for dinner.

But I chose not to.

Guess that was my chance after all but then I blew it.

The if only’s and the what if’s are all that I have now.

It’s uncanny and I don’t want them anymore! I hope it will be enough.

And it will be over… soon.

I wish time flies by faster now.

And I am wishing that with all the faith in my heart . . .

<< << REWIND.

Ehem, sorry naman busy eh! Been up to something eh basta kwento ko sayo sa susunod! hihi

Anyways, eto nga pala nanyare nung Giothon! Ayus!

Proud Maging Pinoy!

TS Represent!

One Love!

Yown ang timsong na sa orihinal na bersyon eh Japan, Japan. Pero dahil marami nang mga Pilipino sa iba't ibang panig ng mundo nagkaroon na ng variations.

Puede rin naman maging Norway, Norway Sagot sa kahirapan! haha

Or puede rin Tate, Tate! Or Milan, Milan! haha

Depende eh, gusto ko nga sana Czechoslovakia eh...

Kaso effort! haha

[Photo credits : She Alcordo // Ronald Gelacio]

<< <<

PS. Chong, balitaan kita!

Wish me all the luck in this Universe! [:

Walang titulo. Wala.

And so just now it made a lot of sense! Parang gusto ko lang dugtungan ang nakaraang naisulat ko.. Ang galing lang isipin na everything is falling into the right place… Parang after ng mga hasel na dumating nung nakaraang mga araw isang bultuhan naman binigay ang Happiness.

Thank God for that! [:

Sa mga hindi nakakaalam, isa po akong Puga [kasama ni kambal] sa huling trabaho ko bilang Design Officer sa SM Engineering Division jan sa corporate office sa harap ng Mall of Asia. Puga, ibig sabihin takas kumbaga sa mga preso sa bilibid. In short, AWOL-era. Pitong buwan din ang nilagi ko doon. Mahirap ang trabaho sa Sm as in, dumating sa punto na wala na akong buhay bukod sa trabaho. At bukod sa mahirap ang trabaho masasabi ko rin na bulok ang sistema doon sa loob – oo, mahirap isiping napakalaking korporasyon at sandamakmak na malls ang ginagawa namin taon taon pero ganon talaga eh. Yun ang nakita at naranasan ko. Kaya siguro, ganun na lang din kabilis na naisipan ko at ni kambal na umalis na ng bansa.

Di ko alam, siguro nga dahil nakakasawa na kapag paulit ulit na lang ang ginagawa sa araw araw kaya ganon. Pero, di naman lahat sa Sm e nakakaurat at nakakaumay. Siempre isa sa pinakamagandang bagay na nakuha ko sa kompanyang yun ay ang Pakikipag-kaibigan! Naging iba kasi ang samahan namin nun lalo sa grupo namin sa Design 5. Yung tipong yung ma-aangas dati, natuto makisama. Tas yung mga mahiyain, naging praning na rin tulad namin! Haha Parang lahat nag gel lang bigla… damayan sa inis sa amo, sa project, sa supplier, sa kapwa DO, sabay sabay na puyatan, wokaton sa kahabaan ng corp para makarating ng MOA, kumain ng pansit at sandwich, yosihan sa breaktime, utakan sa papel, laglagan, issue-han, partey-han! Haha At sa totoo lang, kahit gaano kahirap ang trabaho noon naging masaya parin ako dahil alam ko marami akong karamay at hindi ako nag iisa.

Pero, dumating ang oras na kinailangan at pinili kong umalis. Lumayo. At oo alam kong naging madaya ako sa puntong yon. Yung tipong aalis na lang bigla. Nakakainis. Nakakalungkot. Madaya nga ako sa oras na yun! At aminado ako.

Siguro nga, mahirap din na sa loob ng pitong buwan, sa trabaho at sa kanila na lang din halos umikot ang mundo ko. Pero anong magagawa ko kung mas pinili ko na sunggaban ang opportunidad na inihahain na sa harapan ko – na alam kong kung hindi ko pagbibigyan ang sarili ko ay maari ko lang pagsisihan sa huli at pagtakhan kung anu man ang dapat mangyayari. Nagawa namin magpaalam sa lahat ng kagrupo noon. Puera lang sa isang tao, ang pinaka malapit at pinakamalambing na DO na nakasama namin. Alam kong hindi naging sapat na kausapin ko lang siya sa telepono nung madaling araw bago ako umalis. Nag sorry at humingi ng paumanhin at pang unawa. Pero, walang nangyari. Naging mailap na siya simula noon. Walang sulat ko ang nasagot hanggang nag desisyon na ako na tama na. Tutal nasabi ko na lahat ng gusto kong sabihin maganda pang hintayin na lang na maging maayos siya at siguro kasabay noon ay magiging maayos na rin ang lahat. Tuloy lang buhay at maraming nangyare. Maraming nagbago, dito at doon na rin sa pinas at sa sm.

Kanina, matapos ang halos isang taon at tatlong buwan ay nagkausap na ulit kame! Kaibigan na nya ulit kame [: hehe Ansaya ko kanina nung sinabe nya na hindi pa daw nya natatapos ang letter na ginagawa nya para samin ni Nic. Para saken, wala na yun. Kahit wala na eksplanasyon kung bakit siya nagkaganun at naintindihan ko nay un matagal na. Kahit di na maging tulad ng dati ayus lang!

Forgiveness is never easy, bitterness is easy, hatred is easy, but forgiveness that’s a tough one. Sometimes people say things they don’t mean, or do things they can’t take back; sometimes we do things we can’t take back, so we fear ourselves and start the pain. We’ll all figure something.

And so.. it figures! [:

Ang saya ko na naman sana walang kapalit!

In this school, You are LOVED!

Ang pamosong karatula na nakasabit sa harapan ng paaralang kinalakhan ko.

Whew, lalim nun ah!

Heyniweys…

Naalala ko lang kase kanina habang kausap ko yung kaibigan ko. Pinaalala nya kase sakin na fiesta ngayon sa Cardona at Araw ni Kiko naman nung 4^th. At chong, hindi ko nakakalimutan yun dahil sa loob ng labing dalawang taon na nag aral ako sa Sf eh parte na ng sistema ko ang field demo, paggawa ng props, banderitas, pag nuod ng konsierto at serenata, pag takas papuntang perya para mag color game at sumakay sa oktupus, umuwing basa galing sa pagoda, mag istrol, mag shopping sa sidera, makipag-swap ng handa at himagas, at siempre you know the drill… Fiesta yun eh! Di na mawawala yun! Haha

At siempre eto na naman ako. Oo eto na naman ako. Nag iisip. Na-iinggit. Naghahangad pero walang magawa. Naalala ko lang ang mga taong naging parte na ng halos kalahati o higit pa ng buhay ko ngayon. Mga taong naging malaking bahagi ng kung sino man ako ngayon. Nakakabilib lang isiping magkakaibigan pa rin tayong lahat! Pero, mas nakakabilib lang isipin na kung anu man ang napagdaanan natin dati, sa huli tayo-tayo paren ang magkakasama [oo kahit nasa malayo ako]! Biruin mo date pinag aawayan lang natin yung mga simpleng laruan hanggang sa naging away sa relasyon, bisyo, at kung anu anu pa… Masarap lang isipin na lahat yun naayus na ngayon. At dahil doon, lalong tumaas ang paghanga at respeto ko sa inyo!

Kung may isang bagay na natutunan ako, yun ay ang kahalagahan ng pagpapatawad. Hindi madali. Pero natutunan ko na habang lumalagi sa puso at isip ng isang tao ang galit at poot hindi ka magiging masaya. At napatunayan ko yon. Kaya nakakatuwa lang isipin na unti-unti ay nagiging maayus na ang lahat. Siguro nga tama ang sinasabi nilang “hindi na tayo bumabata eh”. Pero, wala naman sa edad yun di ba – nasa tamang oras at panahon at kahandaan. Masaya na ako ngayon. At alam ko na malaking bagay doon na nakapagpatawad ako at nakahingi ng patawad… lalo na sa mga kaibigan ko na hindi ko man lang nagawang magpaalam nung umalis ako at mga kaibigan na sumama ang loob sa ginawa ko....

Labo ko ba? Kanina fiesta pinagsasabe ko dito tas napunta sa pagpapatawad. Anyare? Hehe Wala naman... sobrang naalala ko lang yung mga barkada ko sa simula’t sapul – mga kababata kumbaga. Mga nakasabay ko na lumaki at mas lumalaki pa. Hehe Sarap lang ipagmalaki kung san ako nagmula! At tulad ng lagi kong sinasabe sa kanila, iba parin sila – na kahit sino pang nilalang sa mundo ang makilala ko, hinding hindi ko sila maipagpapalit. Walang katulad. Dahil kung hindi dahil sa kanila, hindi ako si 2ts na humaharap at patuloy pang haharap sa ibang tao at sa iyo! Kung sino man ako ngayon, yun ay dahil nakilala ko ang pinakamabubuting tao, at Kayo yun!

Salamat sa paaralang kinalakhan namin.

At oo naalala ko at patuloy kong aalalahanin, Hindi mo lang kame minahal, tinuruan mo kameng

Magmahal at para sakin yun ang mahalaga!

La la la love! [:

I see myself in you

when I couldn’t even see mine….

When the going gets tough. The tough gets going bananas!

Usapang hasel. Korek di na naubos. Tila ba hindi matunawan ang mga hasel na yan sa buhay kaya tawanan na lang! Bwahaha. Excited pa naman kame na maghalungkat ng mga lumang damit para maipadala sa Pinas. At sinasabe ko na nga ba eh, Bawal ang maexcite kase kaakibat nun ang hasel at depende sa trip ni hasel yan – puedeng di matuloi o kaya ay maudlot, puede rin sakto bigla na lang may magbabak awt, o kaya naman may magiinarte, at kung anu anu pang dahilan para ikalungkot mo. Ay “ko” pala.

Habang humuhupa ang bagyong Ondoy sa Pinas, sakto, na-baladiya ang nirerentahan naming Villa. Huwaw. Kahit di na bago samen ang ganung eksena nakakapanlumo pa rin! Lilipat na naman ng bahay. Gastos na naman. Pagod at puyat. Pero, hindi na kame nagpatumpik-tumpik pa! Humanap na agad kame ng bagong Villa nung gabing yon. At Voila, meron na kaso hindi pa kame makakalipat gang a-kwatro. Kaya…

Pansamantagal, makikituloy muna kame sa aming itinuturing na Resthouse sa Dubai Marina! Bale, pangatlong araw na namin ngaun doon. At lalo ko namiss ang bahay namin dahil pinili kong sa couch matulog. At salamat sa mabubuting kaibigan! Salamat Lola Ching and Kuya Dru! [:

Unti-unti na rin kame nag aayos sa lumang bahay na lalayasan namin. We are on paking mode! Haha Pak dito pak doon, kahon eberiwer! Paking sa piling ng kandila at mainit na kwarto dahil wala na ngang kuryente di ba. Kelangan maiayos na yung mga gamit namin para sa paglipat. Kaya bring yer paker fez on! Ha ha!

Ano gusto mo pa? Dame pa akong baong kahaselan dito! Gaya ng pagbabyahe ni Jem tuwing umaga dahil sobrang layo na kung mula Marina ay susunduin pa namin siya. Abay malas na lang din siguro na nagkataon kailangan na mapalitan si Teuto [pronounced as Toyto] – ang chedeng na naghahatid at nagsusundo samin sa araw araw. Kaya mantakin mo, wala na bahay, wala pang transpo. E wala na ren kame pera! Ampani mo lang!!! Ha ha!

Pero, mabait pa rin naman ang tadhana at hindi hinayaang mawalan kame ng pag asang makaahon sa lusak! [siyeeet] Haha Pinainit man ng chedeng isyu ang ulo ni Pop, ayus na rin dahil napalitan si Teuto ng brand new Mitsi! Ayus kahit rent a car lang yan ang mahalaga amoy bago! Ha ha!

Napansin ko ren na magaling tumayming yang si hasel. Bago pa man kame mabaladiya, sira si washing machine at hindi pa ako nakakapag laba mula nung sang linggo. Kaya masaklap isiping nakikilaba pa ako kina Ching! At mas masaklap lang isiping kada lilipat kame ng bahay ay ganito ang senaryo sa labada! Napakahusay talaga ng tayming mo men! Yehey.

Mahigit isang linggo na akong hindi nakakatakbo kaya masakit na naman ang likod ko. At magiisang linggo na rin akong on fastfood mode! Hasel pa kase kung magluluto pa kame di gaya ng isang tawag lang may pagkain na! Ayus, antipid naten!!! Ha ha!

Idagdag na natin na wala pa kaming sahod. Sabagay, walang bago dyan. I-popcorn na lang natin yan habang dumadagsa ang mga rush na proyekto!!!! Ha ha! Tapos parang namimikon lang, ira-rush mo lahat-lahat ayun pala cancelled yung proyekto! Ha ha x millions!

Ano sawa ka na ba sa mga hasel sa buhay mo? Ayus lang, Oktoberfest na eh!

Krimas song na trip ni Jem dito!

Hasel oh! Ha ha! (soocafez)